Voetbal of Soccer?

Over een dikke week wordt Teun alweer 11 jaar en erger nog: ik dus 41. Toen ik een jaar geleden 40 werd, voelde dit niet anders dan de verjaardag ervoor, ook al deden de kaarten, de schouderklopjes en de felicitaties anders vermoeden. Het was vooral een goede reden om goed zat te worden en een ouderwets gezellig feest te geven met mijn maat die ook 40 werd. 

Bij het vertrek uit Nederland had ik besloten om mijn vrije tijd in California vooral door te brengen met sporten en gezonde voeding. Mijn doel: een strakke Californische chick worden. Nu 9 maanden later, plus een maandelijks fitness-abonnement, plus 5 maal maands een dure fitness trainer en wekelijks 2 uur tennisles, is mijn buik volgens mij nog net zo blubber als voorheen. Sterker nog, volgens mij is mijn taillemaat alleen maar toegenomen. Evenals mijn toeptafel zie ik wel, als ik me omdraai....

Onze kinderen hebben de 'winter-break' en de eerste 100 dagen van het Amerikaanse schooljaar er alweer opzitten. Hoog tijd voor een blogje over de verschillen tussen het Amerikaanse en Nederlandse onderwijs! Even ter verduidelijking: onze kinderen zitten hier op een openbare school (een priveschool of thuisonderwijs behoort ook tot de mogelijkheden). Teun zit in de 5th grade en gaat volgend naar Middle school. Wout zit in de 3rd grade. Driek, bijna 3 jaar, volgt onderwijs op de preschool en gaat hij na zijn 5e verjaardag naar de Basisschool.

In Amerika is de overheidsschuld nog steeds GIGA groot met ruim 19 biljoen USD dollars en is het sociaal vangnet nul komma nul. Geen wonder dus dat meer dan de helft van de Amerikanen vrijwilligerswerk doet en dat er een grote vraag is van (sport)verenigingen, stichtingen, scholen, ziekenhuizen, kerken en andere instellingen naar geld, veel geld, heel veel geld, heel heel veel geld, heel heel heeeeeeel veel geld.

Zo komen wij net terug van de Target, zeg maar de V&D van Amerika, met 2 tassen vol speelgoed voor de minderbedeelde kinderen die hier in San Diego in een kinderziekenhuis verblijven. Het doel is om zieke kinderen zonder of met een beperkte ziektekosten verzekering blij te maken met nieuw en duurzaam speelgoed, minimaal 100.000 stuks zijn er nodig. Onze kinderen krijgen dus van ons elk $20 om kado's voor de zieke kindjes te kopen. Erg moeilijk voor onze kinderen om kado's uit te mogen zoeken en deze niet zelf te mogen houden, maar educatief wel verantwoord. En ik mocht eindelijk 2 Barbies uitzoeken; een witte en een bruine dan natuurlijk he, want het moest wel educatief verantwoord zijn zei ik net..... Tsja, dat was dus weer snel bij elkaar opgeteld $75. Het pinapparaat bij de kassa vraagt me of ik $2 extra wil doneren aan de borstkanker stichting, ach ja dat kan er nog wel bij. Als we buiten komen staat het Salvation Army, het Leger des Heils, te collecteren. Schuldig voelend over het Nerf speelgoedwapen dat Teun 2 weken geleden onwetend maar toch illegaal uit een van hun containers heeft gejat, stort ik al mijn kleingeld maar in het potje. Dat wordt dus voor ons geen grote biefstuk vanavond. 

Thuis gekomen open ik de post. Of ik mijn auto wil doneren aan de Purple Heart Service Foundation, oftewel een stichting die doneert aan voormalige Amerikaanse militairen. Nou nee dus, deze vrijgevigheid gaat me toch echt te ver. 

Nee, dan kan ik maar beter 2 cheques uitschrijven voor de basisschool van Teun en Wout. Zij organiseerde namelijk afgelopen week een sponsorloop. Het opgehaalde sponsorgeld wordt besteed aan tablets en koptelefoons voor haar leerlingen. Een goed doel waar ik het nut zeker van inzie en waarvoor ik onze Teun en Wout dus $1 per rondje beloofd heb. Niet wetende dat Teun 36 rondjes ging lopen en Wout 47 rondjes, nondeju. Nou, dat wordt dus een half biefstukje voor ons vanavond.

En dan te bedenken dat de school me al heel wat heeft gekost. Zo moesten onze kinderen het schooljaar beginnen met een tas vol met zelf aangeschafte schoolspullen. Van pennen, kleurpotloden, stiften, markers, gummen, puntenslijpers, mappen, schriften, krijtjes, printer- en gekleurd papier, tot tissues en hygienische doekjes. Daarnaast was een bijdrage aan de oudervereniging wenselijk (voor 4 mensen aangezien ons gezin bestaat uit 4 mensen boven de 4 jaar), plus een bijdrage aan de klas, moesten de schoolreisjes nog betaald worden, plus de tripjes in het kader van geschiedenis, techniek, natuurkunde etc.. Kwam daar nog bij de aanschaf van een sport shirt, een klassenshirt, een maandagshirt, een school shirt, een running shirt en een bijdrage voor de ouders die logischerwijs niet al deze shirts kunnen kopen voor hun kroost. En dan hoef ik jullie natuurlijk ook niet te vertellen dat ik zelf de spulletjes heb gekocht en betaald voor een succesvolle Halloweenparty in de klas van Teun en Wout. 

Prompt krijg ik een mailtje van de juffrouw van Wout met de vraag wie haar een zwarte cartridge wil schenken. Ze heeft namelijk niet meer genoeg inkt voor het uitprinten van de schoolrapporten. En van de juffrouw van Teun ontvang ik een mailtje dat overtollig Halloween snoep gedoneerd mag worden aan school aangezien ze van een lokale tandarts een vergoeding per ons ingeleverd snoep ontvangen. Daarnaast de melding dat het donderdag hoedjes-dag is en dat je per hoedje kan doneren aan het kinderkankerfonds. Het moet niet gekker worden...... Nou, dat wordt dus geen biefstuk maar kipfilet vanavond. En dan overigens kipfilet zonder garnituur, aangezien we de voorraadkast afgelopen week ook al via de school aan de lokale voedselbank geschonken hebben.

Tsja, het niet hebben van een verzorgingsstaat zoals in Nederland is op het 1e gezicht een gemis, maar vele mooie en effectieve initiatieven ontstaan en het gevoel van samenhorigheid wordt wel versterkt. Daar waar we in Nederland ervan uitgaan dat de overheid het wel regelt, organiseren de inwoners het hier zelf. Van een overheidsuitkering omdat je man is overleden en je je 4 studerende kinderen te eten moet geven en nog een huis moet afbetalen, is bijvoorbeeld geen sprake. Dat kan mijn overbuurvrouw helaas bevestigen sinds 2 weken. Maar gelukkig kwamen kerk, vrienden en de buurt meteen in actie en wordt er voorlopig om de dag gekookt voor het hele gezin en is er een fonds opgericht zodat de studies van de kinderen veilig zijn. En daar wilde wij natuurlijk graag ook ons steentje aan bijdragen.

Kortom mijn eigen stichting (Stichting Capricorn, voor de onwetenden onder ons, geeft ontbijt en een educatief programma aan honderden kinderen uit de Zuid-Afrikaanse sloppenwijk Capricorn) komt er met mijn vaste maandelijkse donatie maar bekaaid af de laatste 3 maanden. Gelukkig komen Thanksgiving, Sinterklaas en kerstmis er nog aan; de feestdagen waar normaal elke welgestelde inwoner van deze aardkloot zijn of haar schuldgevoel afkoopt door het schenken aan vele goede doelen. Dus als jij nog een ribje over hebt om te doneren? Het rekeningnummer van Stichting Capricorn is NL44RABO0136662951. And trust me: your money is well spend!

Echte groene vingers heb ik niet, vraag maar aan mijn schoonvader, maar van een beetje "aanpielen" in onze tuin houd ik wel. Niet van het schoefelen, onkruid plukken, bladeren rapen, grasmaaien en stoepen vegen. Tsja, ik ben nu eenmaal geen echte Rob de Tuinman. Maar ik mis mijn tuin in de Reisvennestraat toch wel. Ik mis mijn m2 groententuin, die in de zomer heerlijke tomaatjes geeft (als ik ze niet uit laat drogen) en waaruit ik behalve onkruid ook het hele jaar verse munt en salie haal. En ik mis mijn walnotenbomen en de perenboom, waaruit schoonmoeders laatst weer tientallen potten stoofperen heeft gehaald, jummie! En mijn grote grasveld, strak gemaaid en waarvan de grassprieten lekker zacht van structuur zijn en waar ik mijn voetbaltalent aan de jongens kan laten zien(?). En de vele hortensia's in de kleuren wit, blauw en roze, schitterend. En de beukenhaag, wederom gesnoeid door schoonvader, waarachter Driek zich kan verstoppen en welke zo mooi van groen naar bruin verkleurd in de late herfst. En dan nog mijn mooie overkapping en grote terras, waar ik van heel wat heerlijke dineetjes heb genoten met buren, familie en vrienden.....

Natuurlijk heb ik hier voldoende tijd om te tuinieren. En natuurlijk is het klimaat hier prima zodat je zelfs meerdere oogsten per jaar hebt. Maar het is niet mijn eigen huis en niet mijn eigen tuin. Daarnaast is de grond gortdroog en rotsachtig, heeft de tuin het afgelopen jaar van de vorige huurder geen aandacht (en water) gekregen, is er hier in San Diego sprake van een officieel watertekort waardoor de waterprijs omhoog schiet, en liggen er slangen, giftige spinnen en woestijnkonijnen op de loer! Maar ja, ik moet het er nog 3 jaar mee doen, dus dan kan ik er beter maar iets van maken, niet?

Vanmorgen ben ik dus naar de Home Depot gereden, na eerst mijn tuin te hebben opgemeten, het web afgezocht te hebben naar "best plants for San Diego climate" en onze tuinman geraadpleegd te hebben. Jaja, we hebben hier een tuinman. Een "echte tuinman", dat durf ik na 3 onderhoudsbeurtjes nog niet te zeggen. Want naast tuinonderhoud, heeft hij onze toilet ook ontstopt, een lamp opgehangen, luxoflex vervangen en het linoleum geplakt. Oh ja, de beregeningsinstallatie in de tuin heeft hij ook gefixt, ook niet onbelangerijk. Maar hij komt in ieder geval om de week om ons gras te maaien, de kantjes af te steken en dode plantjes proberen tot leven te wekken. Om het onkruid te wieden pakt hij overigens een grote tank met chemisch spul en een bladzuiger, in plaats van de milieuvriendelijke energiezuinige schoefel. En alles tegen Mexicaans tarief, comprende? Tsja, gemak dient de mens, denk ik dan maar. Tevens hebben wij al ons tuingereedschap in Nederland gelaten en waren we niet van plan om het hier aan te schaffen.

In ieder geval, ik wil onze tuin dus "upgraden" en eindelijk kan ik kiezen uit honderden fruitbomen, die ook nog eens groeien, bloeien en meerdere malen per jaar smakelijk fruit geven! Avocados, citroenen, abrikozen, perziken, kiwi's, sinaasappels, kumquats, vijgen, druiven; allemaal zo lekker dat ik niet kan kiezen. En dan nog de honderden verschillende soorten cactussen, sedum en andere vetplanten; zo mooi, kleurrijk, watervriendelijk en gemakkelijk in onderhoud. Maar wat denk je van de tropische planten, die in Nederland niet te betalen zijn en/of niet willen groeien/bloeien zoals palmbomen, bananenplanten, olijfbomen, bourgainvillea en papegaaibek-planten? Oh jee, teveel keuze. Misschien moet ik dan toch maar voor de citroenbomen gaan en mijn eigen Limoncello fabriceren? Dan kan ik daarnaast ook maar beter cactussen nemen die ik niet hoeft te onderhouden. Want een goeie kok moet natuurlijk veel proeven wat hij heeft gemaakt en heeft daarna geen zin meer om te tuinieren.

De paar laatste dagen heb ik last van een bluhhh-gevoel. Zo’n gevoel wat je ook hebt als de winter met haar donkere dagen te lang duurt. Maar ja, dat is niet echt het geval hier na de hittegolf van de afgelopen dagen. Misschien komt het juist door de hitte en ben ik bevangen door de zon. Misschien komt het door het aanzicht van de toilet die eergisteren na Erwins dagelijkse routine nogmaals verstopt raakte; een uitzicht om redelijk depressief van te worden, zeg maar. Ach, misschien komt het wel door het invullen van de internet-enquête over chocolade, waarna ik gisteravond plots zin kreeg in chocolade en voor het eerst in jaren een halve zak vieze chocolade krenten én een zakje M&M’s heb opgegeten en vervolgens niet kon slapen (tegenwoordig vul ik internet-enquêtes in en verdien zo wat cadeaubonnen bij elkaar). Misschien komt het doordat ik baal dat ik gister niet de tijd heb genomen om mijn deeg fatsoenlijk te kneden en nu een taaie foccacia probeer te eten. Misschien komt het doordat Driek mijn laatste sportsessie heeft vergald, omdat hij zonodig alles bijelkaar moest gillen en de Amerikaanse kinderen en leidsters aan het schrikken bracht. Misschien komt het juist doordat ik me een oud wijf voel omdat ik bijna de trap niet op en af kom, na een sportsessie van slechts een half uur. Misschien komt het omdat ik jaloers ben dat Erwin rustig in San Fransisco zit voor een 3-daagse business-trip, mijn moeder geniet van een gezellige vakantie in Turkije met haar zus, mijn zus een nieuwe puppy mag verwelkomen in haar gezinsleven en mijn vriendinnen samen lekker aan een wijntje zitten, terwijl ik hier alleen achterblijf. Misschien komt het wel omdat de enigste vlieg uit San Diego mijn huis binnenvliegt, niet gevangen wil worden en ik nog steeds geen vliegenmepper kan vinden in de honderden veel te grote winkels. Misschien komt het doordat de zee van het weekend vol met zeewier zat en ik niet fasoenlijk kon zwemmen om af te koelen van de hete zon. Misschien komt het doordat ik nog steeds geen fatsoenlijk artikel en blog heb weten te schrijven voor een kookwebsite waar ik mezelf eindelijk eens zou kunnen profileren aan een breder publiek. Misschien komt het omdat het enigste geluid dat ik overdag hoor van een jengelende Driek is, die voortaan zelf uit zijn bed klimt en dus niet meer wil slapen overdag. Misschien komt het doordat het Engelse taalprogramma voor buitenlandse kinderen op school nog steeds niet begonnen is, waardoor Wout elke dag 8 uur lang Chinees aan moet horen en dus niks nieuws leert (ach ja, Chinees of Engels, het verschil herkent hij in ieder geval niet). Misschien komt het doordat mijn zelfgebakken o zo gezonde gembermuffins gortdroog en niet te vreten zijn. Misschien komt het doordat ik de jongens niet op een sportclub kan zetten, omdat de zogenaamde inschrijvingstermijn gesloten is en ze dus hun energie de komende maanden niet kwijt kunnen. Misschien komt het doordat ik onze verzekeringsagent elke dag nieuwe documenten moet toesturen om “verzekerd” te zijn van een jaarkorting van $600. Misschien komt het doordat ik niet elke dag kan fietsen naar het dorp, mijn werk, de winkel of naar familie en vriendinnen, maar alleen met mijn dikke bats in een te grote auto zit. Misschien komt het doordat ik mijn haren niet durf te knippen bij een Amerikaanse kapper omdat ik er dan ook als een achterlijk batje uitzie, net zoals de rest hier in Amerika. Misschien komt het doordat ik vorige week in the middle of nowhere een Rabobank kantoor tegenkwam, welke me deed denken aan mijn leven als gewaardeerde werknemer in plaats van een huisvrouw. Of misschien komt het doordat Driek eerst zindelijk scheen te zijn, maar zich nu bedacht heeft en ondertussen mijn nieuwe schone witte tapijt onder heeft gescheten en gezeken. Kortom: reality-check! Mijn leven is nu eenmaal anders dan een aantal maanden geleden.

Ding-dong; de bel gaat en een vreemde Chinees staat voor de deur om de toiletten door te raggen. Het is overal een zooitje, maar er kan weer fasoenlijk doorgespoeld worden en de bruine ravage is vervangen door een helder blauw kleurtje en een frisse geur. Ik zeg: Thank you (dank je op z’n Chinees gaat me nog niet zo goed af). Snel poets ik de toiletten en dweil de badkamers. Dan smeer ik een lekkere bruine boterham met oude Nederlandse kaas en gooi de taaie foccacia in de kliko, Skype met mijn zussie en app mijn moeder. Ondertussen is Driek in slaap gevallen op de bank. Mijn spierpijn is gedaald tot een acceptabel niveau en van het idee dat mijn BMI naar Amerikaanse maatstaven "extremely healty" is en ik slechts 9% bodyfat moet verminderen word ik blij. Buiten schijnt het zonnetje en is het aangenaam vertoeven in mijn tuintje met de tablet. De volgende enquête die ik invul gaat over koffie. Wat is uw beroep? Deze maal kan ik ook kiezen tussen “Fulltime homemaker” en “house-husband”. Dat is toch beter dan “unemployed” of huiswijf he? Ook van deze enquête krijg ik trek, maar een bakkie Nespresso kan gelukkig geen kwaad. Inmiddels heb ik al zoveel punten bij elkaar verdiend met de enquêtes dat we vrijdagavond gratis uiteten kunnen. Fijn dat ik ook eens niet alleen van de uitgaven, maar ook van de inkomsten ben! Ik ontvang een mailtje van de advocate dat mijn werkvergunning inmiddels is goedgekeurd en ik mijn “greencard” eerdaags mag verwachten in de brievenbus. Niet dat ik accuut van plan ben om te gaan werken, maar alleen al van de mogelijkheid word ik blij. Een ander mailtje is van een collega van Erwin met een adresje van een hippe kapsalon, waar ervaren kapsters de klanten knippen met een vlotte jeugdige Europese korte snit (voor een luttig bedrag van minimaal $100, maar ach anders kan ik ze nog altijd lang laten groeien). Ik surf even op het web en vind een pre-pre-school voor Driek. Voor een kleine bijdrage, plus een extra luier-fee, 3 ochtenden in de week naar school. Hij leert er ABC en 123 én dan maken ze hem nog zindelijk ook. Klinkt als muziek in mijn oren, zo maar even bellen om een bezoekje snel in te plannen. Daarna zoek ik verder naar een surfschool voor Teun. Mooi, de surflessen zijn niet alleen in de zomer en er geldt geen wachttijd. Dan kijk ik even in mijn agenda, nog geen 12 weken wachten en dan staan de 1^e bezoekers uit Nederland, ons pa en ma, al voor onze deur. Nog even snel de brievenbus legen. De goedgekeurde verzekeringspolis is deze maal de verrassing, eindelijk goedgekeurd inclusief een teruggave van $227. Nu is het alweer tijd om de jongens van school op te halen. Elke dag komen ze met een grote glimlach uit school, ook al weten ze het antwoord niet altijd als ik vraag wat ze die dag op school gedaan hebben. Ons schone huis ruikt inmiddels heerlijk als we thuiskomen. Op het fornuis staat namelijk een lekkere saus te pruttelen voor een homemade lasagne. Jippie, ik voel me al stukken beter dan vanmorgen!

Inmiddels mag ik jullie het heugelijke nieuws mededelen dat ik geslaagd ben voor mijn tijdelijke California rijbewijs. "Tijdelijk?" hoor ik jullie vragen, ja tijdelijk. Op 16 oktober krijg ik namelijk eerst nog een schijnbaar ervaren rij-instructeur te gast in mijn auto. Een formaliteitje, zeg maar. Dan mag ik hem nog even overtuigen van mijn chauffeurskwaliteiten, alvorens ik eindelijk in het bezit kom van het definitieve California Drivers License. Oftewel: dan kan ik eindelijk mijn dikke Nederlandse paspoort en rijbewijs thuislaten en een eigen “credit history” opbouwen met mijn eigen Amerikaanse identiteitsbewijs. Jaja, een heus identiteitsbewijs waarmee ik vrij kan rondreizen in the USA en me kan identificeren bij de kassa als ik (af en toe) alcohol aanschaf. Wanneer het zover is, ontvangen jullie uiteraard een foto ter bewijs. En als ik op 16 oktober toch onverhoopt zak, dan heb ik nog 1 jaar en 2 pogingen de tijd en dat zonder extra te hoeven betalen. Nou, dat moet me toch wel lukken, niet?

Vorige week kwam ik in het kostbare bezit van het tijdelijke rijbewijs; een makkelijk te vervalsen papiertje, maar schijnbaar van voldoende waarde voor de authoriteiten hier. En voor mij ook van grote waarde, want de aanvraagprocedure koste me veeeeeeeeeeel moeite (en tijd). Drie keer ben ik naar het desbetreffende kantoor geweest. Drie keer heb ik een minimaal uur in minimaal drie rijen gewacht op mijn afspraak, die ik minimaal 3 weken ervoor had mogen maken. En drie keer ben ik gefrustreerd, vermoeid, kwaad en teleurgesteld geweest. Wat een stel nutteloze overbetaalde ondergekwalificeerde ambtenaren hier. Maar ja, als Valkenswaardse recht-door-zee tuthola met een gezond boeren verstand en geen blad voor haar mond heb ik me er maar bij neer gelegd. Kwaad worden en tegen het systeem trappen heeft blijkbaar geen zin. Dus heb ik braaf in andere rijen gewacht bij andere overheidsinstellingen met andere nutteloze overbetaalde ondergekwalificeerde ambtenaren om andere formulieren te gaan halen.Tsja, welke idioot heeft er dan ook 2 Nederlandse achternamen? Oh ja, mijn vader misschien? Maar ach ja, vorige week was dan toch eindelijk het papierwerk in orde en mocht ik een ogentest afleggen en 40 stomme “idiot-proof” meerkeuze vragen invullen. Natuurlijk slaagde ik, lichtelijk gefrustreerd en geïrriteerd, met vlag en wimpel, ondanks het bijzijn van een jengelende weglopende en met speelgoedauto’s gooiende peuter. 

Daarna mocht ik na een telefonische wachttijd van een uur een afspraak maken voor een behind-the-wheel-test. Bij die test mag ik dus nog een keer in de rij gaan staan, waarna ik een rondje rond het overheidsgebouw moet rijden samen met een rij-instructeur in een witte jas. Overigens doe je dit examen in je eigen auto welke verzekerd moet zijn en minstens 2 spiegels, een rem en een toeter moet bevatten én erg belangerijk: het raampje van de bestuurder moet omlaag kunnen. Natuurlijk zal ik dan weer opscheppen dat ik al 22 jaar mijn rijbewijs heb, dat ik de grote Mercedes van mijn eigen spaargeld betaald heb (nou ja, ons spaargeld dan), dat ik nog nooit een bekeuring heb gehad (nou ja, bijna dan), dat ik nog nooit schade heb gereden (nou ja, bijna dan) en dat ik zelfs auto durf te rijden in Amsterdam! Zo, dat kan mijn rij-instructeur natuurlijk niet zeggen van zichzelf…..!
 

Een kleine greep uit de theorietest:

Zijn veiligheidsgordels belangerijk?

a) nee, ze zitten voor de show in de auto.
b) ja, maar je hoeft er niks mee te doen.
c) ja, want ze zijn voor je eigen veiligheid.

Moet je een blinde voetganger voorrang geven?

a) nee hoor, nergens voor nodig.
b) alleen als hij een witte stok en een officiele blindegeleidehond bij zich heeft.
c) ja, da’s wel zo aardig want hij ziet je niet.
 

Wanneer is de weg gladder dan normaal?

a) als het zonnig is.

b) de 1^e zondag van elke maand.

c) als het net geregend heeft na een lange zonnige periode.

En als de weg glad is wat moet je dan doen?

a) thuisblijven.

b) meer gas geven en dichtop de auto voor je gaan rijden.

c) voorzichtig rijden, meer afstand nemen en niet te hard rijden.

Mag je roken in je auto als er kinderen in jouw auto zitten?

a) ja hoor, geen probleem.
b) ja, mits het niet jouw kinderen zijn.
c) nee, natuurlijk niet, roken is slecht voor je gezondheid en ook voor kinderen die met je meeroken.

Wat moet je doen als je wilt parkeren?
a) toeteren.
b) groot licht aan zetten.
c) een plekje zoeken waar je auto in past en waar je legaal mag parkeren, dan doe je je knipperlicht aan en tenslotte parkeer je je auto goed en netjes.

Wat doe je als je telefoon afgaat terwijl je rijdt op de snelweg?

a) opnemen natuurlijk, misschien is het wel een belangerijk telefoontje.
b) snelheid verminderen, je auto op de buitenste baan manouvreren en dan opnemen.
c) niks, als het belangerijk is spreken ze je voicemail wel in. (tip: stel je voicemail in)

Wat moet je doen als er een ambulance aankomt met sirenes?

a) gas bijgeven.

b) meteen stoppen, ook al sta je midden op een kruispunt of spoorwegovergang. 

c) indien mogelijk naar de rechterkant van de weg rijden en de ambulance voorrang geven.
 

Als je de snelweg op wilt rijden wat moet je dan doen?

a) stoppen aan het einde van de invoegstrook en omdraaien als het te druk is.

b) invoegen zonder te kijken.

c) snelheid maken op de invoegstrook, je knipperlicht aanzetten, over je schouder kijken en invoegen als er ruimte is.

Moet je stoppen als een politie-agent seint dat je moet stoppen?

a) nee hoor, gewoon doorrijden en het sein negeren.

b) alleen als je een overtreding hebt begaan.

c) ja, anders riskeer je een boete en/of celstraf.

Voor diegene die het echt serieus willen weten: de antwoorden zijn natuurlijk allemaal c. Heb je er minder dan 4 fout: Congratulations, je bent geslaagd. Heb je er meer fout: sorry, maar dan moet je opnieuw in de rij gaan staan, succes......!

Voor de Amerikanen is het vandaag Laborday, oftewel een vrije dag voor de werkenden onder ons en officieel het einde van de zomer. Wij hebben ons Labor-weekend besteedt aan winkelen, net zoals de rest van Amerika. Want de Amerikaanse economie moet rollen en er is SALE (“alweer? Ja, alweer”). Daarnaast hopen we de komende week in ons nieuwe huis te trekken, die we nog niet voor de helft gevuld krijgen met ons Nederlandse spul, dus da’s nog een goede reden om te winkelen!

Dag 1 Laborday-SALE:

De tv- en internetaansluiting is als eerste aan de beurt. Voor ons knitwits een brij aan informatie en te veel keuzes. We laten ons ompraten door een gladde verkoper en tekenen voor een entertainment-contract met 170 tv-kanalen, HD voor ons leven lang, gratis installatie van 3 tv’s, 3 maanden filmkanaal, een afstandsbediening die we uiteraard niet begrijpen, wifi met bereik voor de hele buurt en ruim voldoende internet snelheid voor minstens 10 apparaten. Tsja, de televisies moeten nog wel worden gekocht, immers die zijn wel handig als je een tv-aansluiting hebt gekocht voor 3 stuks….
Een telefoon is eerder aan de beurt. Hmmm, nu wordt het nog iets moeilijker: is mijn Europese iPhone geblokkeerd voor Amerikaanse abonnementen? De telefoon wordt ook verzet naar lijstje “van latere zorg”. Een bed wordt het volgende item. Kingsize is een absolute must, de afgelopen weken hebben Erwin en ik immers zo heerlijk rustig geslapen! De keuze is reuze tussen bruin, bruin, bruin en donkerbruin. Redelijk depressief word je van de modellen. Maar gelukkig hebben ze hier ook een Ikea voor de moderne mensen onder ons. En dus trekken wij met ons gehele gezin hoopvol richting de Ikea. Niet verwacht dat de Ikea hier vandaag net zoveel mensen trekt als op de koopzondag bij Ikea Ekkersrijt! Gekkenhuis. Komen ze allemaal voor de Zweedse gehaktballen of net als wij voor de moderne meubels? Zo te zien aan de volgeladen pickup trucks gaat het Europese design hier als zoete broodjes over de toonbank. Dat wordt dus in de rij staan om proef te liggen op de matrassen en later maar online een bed te bestellen. Helaas hebben ze hier het assortiment aangepast aan de gemiddelde Amerikaan en is de keuze reuze tussen bruin, bruin, bruin en donkerbruin. Ook de kwaliteit van de bedbanken en tuinsets valt ons tegen, dus ook die nemen we nu niet mee.
Na de Ikea stoppen we bij de fashion mall. Jeetje, in dit winkelcentrum zitten alle topmerken plus 4 warenhuizen alla Bijenkorf. Na 2 uur is de buit magertjes: 1 short en 2 t-shirts voor Teun, 3 polo’s voor Erwin en 1 te dure short voor Driek. Hmmm, ons boodschappenlijstje is er na dag 1 nog niet echt korter op geworden. Wel hebben we er 3 vervelende jong voor terug gekregen. Winkelen is echt niet gemaakt voor kinderen. Snel terug naar huis dus en een hotdog erin.

Dag 2 Laborday-SALE:

Vandaag gaan we het anders aanpakken om een beetje voortgang te houden. Erwin en ik pakken beide onze computer en gaan samen online SALE-shoppen. Erwin heeft zowaar een moderne goedkope tuinset gevonden. Althans, het plaatje op de website ziet er mooi uit, of de stoelen ook lekker zitten is even gokken. Gewoon bestellen, niks meer aan doen!
Ik kies daarna bij een andere website nog een gave bedbank uit met een mooie Amerikaanse vlag erop. “Slaapt ie goed genoeg voor ons bezoek?” vraagt Erwin. Geen idee, maar anders houden we hem gewoon voor de show, evenals de prullenbak (“hebben we die nodig dan?”) en een deurmat met een welkomst tekst erop. Tsja, de details tellen ook mee, hè dames?
Hierna zetten we de Ikea-site open en melden ons even aan bij de Ikea-familie om nog meer korting te bedingen. Bedje, matrasje en lattenbodem uitkiezen, betalen en klaar is Kees. Goh, we beginnen al te denken als echte Amerikanen…. 
In de middag rijden we naar ons nieuwe huis. Toch maar even opmeten of de net gekochte meubels ook echt gaan passen. Daarna sluiten we aan bij het straatfeest. Da’s nog eens een goede start: alle buren meteen ontmoeten, de kinderen spelen erop los in onze doodlopende straat, een koel biertje bij de hand en gratis all-you-can-eat van de Taco-kar (ipv frietkar)! En sjongejonge wat boffen wij met onze nieuwe buren: allemaal gezinnen met kinderen in de leeftijd van 2 tot 20 jaar. De 1^e vriendschappen zijn dus al gesloten; zwem- basketbal- en baseballpartijtjes zijn beloofd; het overbuurmeisje wil graag oppassen op Driek; de buurvrouw heeft een goede goedkope tuinman in dienst; de overbuurvrouw is Nederlands en haar Amerikaanse man heeft veel gereedschap te leen (altijd handig voor Erwin?); de buurjongen voetbalt graag en is even oud als Teun; een andere buurjongen wil Nederlands van ons leren; het buurmeisje is even oud als Wout en een ander buurmeisje zit in de klas bij Teun op school dus de kinderen kunnen samen rijden….

Kortom: “we fell with our butts in the butter”!   

Dag 3 Laborday-SALE:

De jongens  gaan zonder moeders toch nog maar even terug naar de electronica zaak. Even kijken naar de tv’s want ze zijn nu toch goedkoper he? Jaja. Ze komen dus terug met een 50 (!!!) inch wifi-tv voor de gameroom en een andere knoeperd voor de familyroom. Vragen naar de prijs doe ik maar niet, maar ik ben blij dat het Sale-weekend voorbij is.

Voor de Amerikanen was het vandaag Laborday, oftewel een vrije dag voor de werkenden onder ons en officieel het einde van de zomer. Voor mij is het vandaag de 1^e dag van mijn werkloze bestaan en officieel het einde van mijn Rabobank-carrière. Vanaf vandaag ben ik dus niet meer in dienst van de Rabobank. Geen goed en stabiel salaris meer, geen collega’s meer, geen personeelskorting meer. Maar ook: geen verplichtingen, geen permanente educatie en meer vrije tijd! Vanaf heden ben ik Koos Werkeloos oftewel een Stay-Home-Mom met een eindeloze zomer!

Beste meneer Philips,

Ik hoop dat deze brief u snel bereikt, want ik ben een “desperate housewife”. Ik ben sinds kort verhuisd naar Amerika en ik mis u nu al. Ik heb u diverse malen proberen te vinden in veel te grote winkels. Urenlang heb ik tevergeefs naar u gezocht. Helaas maak ik nu dus dagelijks gebruik van een con-collega van u, genaamd “Dirt Devil”. Geheel tegen mijn zin, want ondanks deze sexy en stoere naam doet uw con-collega zijn naam geen eer aan. Maar om een lang verhaal iets in te korten: Ik vind u veel leuker dan mijn huidige grasmaaier en ik wil u terug in mijn leven.

Ik ben dus tegen een aantal problemen aangelopen. Daarom smeek ik u, als laatste strohalm, toch om hulp. Ik hoop dat u mij snel komt helpen.

Hieronder mijn lijstje van serieuze levensbedreigende issues:

·         De snoeren van alle grasmaaiers zijn te kort. En geloof me: de snoer wordt er echt niet beter van dat hij elke keer uit het stopcontact getrokken wordt. 

·         De snoeren rollen niet automatisch op, levensgevaarlijk dus. Hoe kort de snoer ook is, ik blijf er over struikelen.  

·         Wat als de zak van uw con-collega vol raakt? Het is mij namelijk onduidelijk waar en hoe de Amerikaanse zak bevestigd moet worden. Misschien moet de zak hier uitgewassen worden, want ik kan nergens schone zakken vinden in de veel te grote winkels. 

·         De grasmaaiers hier zijn van Amerikaanse makelaardij oftewel: plastic. Nep dus van binnen en buiten.

·         Alle grasmaaiers zijn lomp groot, vierkant en niet flexibel (ook iets Amerikaans gok ik).

·         Soms denk ik dat ik de schredder vast heb in plaats van de grasmaaier. De kapot gereten stukjes chips vliegen me soms om de oren, terwijl ze toch echt de slang ingezogen zouden moeten worden.

·         Mijn kinderen kruipen bang onder de bank als ik de grasmaaier aanzet; ik hoop dat ze er geen trauma aan overhouden.

·         Ik heb inmiddels oordoppen aangeschaft, want ik ben bang voor onherstelbare oorschade op langere termijn. Ondertussen mis ik natuurlijk allerlei belangrijke telefoontjes door de herrie (en oordoppen).

·         Toenemende kans op RSI door het moeizame grasmaaien. Sinds ik niet meer bij de Rabobank werk, zou de kans op RSI minimaal moeten zijn en heb ik dus de aanvullende voorwaarden op mijn ziektenkostenpolis aangepast naar een minumum. Maar nu overweeg ik serieus weer om mijn polis aan te passen naar onbeperkte fysiotherapie, psychologie en inclusief volledige dekking van gehoorapparaten.

·         Het licht op de grasmaaier doet me denken aan een UFO. Wel eens van E.T. gehoord? Met mijn grasmaaier kan hij misschien naar huis bellen, maar ik hoop eigenlijk toch niet dat ik bezoek van hem krijg.

Kortom beste meneer Philips: ik kan hier wel grasmaaien, maar niet stofzuigen! En aangezien het water hier schaars is, er dus niet zoveel grasvelden zijn, maar de huizen wel groot zijn en er dus veel kamers te stofzuigen zijn; is een stofzuiger een veel betere investering dan een grasmaaier.

Kunt u daarom alstublieft ook hierheen verhuizen? Er ligt hier namelijk een wereld voor u open. U zult ontvangen worden als President Obama. U zult boven aan alle hitlijsten en quotes staan. Duizenden nieuwgeborenen zullen uw naam dragen als eerbetoon. Uw aandelenkoers zal rijzen tot in de hemel. Uw con-collega’s vallen geheel in het niet wanneer u naast hen staat in de winkel. U zult uitgenodigd worden voor elke houseparty. Miljoenen aanbidders zult u hebben, waarvan ik absoluut de 1^e zal zijn. Alvast dank u wel, meneer Philips.

  Bewijsstuk A

Velen van jullie maken zich zorgen over mij. Kim, die haar eigen loopbaan opgeeft om haar man blindelings te volgen naar een ver land; dag studie, dag carriere, dag werk, dag eigen persoonlijkheid, hallo huisvrouw……..

Terwijl ik alweer aan het zwembad lig te dutten en me nog maar eens insmeer tegen de zonnestralen, overpijns ik mijn gedachte.

Sjonge, dat was weer hard werken vandaag. Mijn 2 afspraken om huizen te bezichtigingen gingen niet door: het ene huis was al verhuurd aan een gelukige kandidaat en de andere nog niet schoon genoeg om te laten zien aan een potentiele gelukkige kandidaat. Pffff, dan maar naar het Social Security Office om een sofi-nummer aan te vragen.

Met een hele stapel formulieren, uittreksels, verklaringen, foto’s, certificaten, paspoorten, visa  en andere officiele documenten in het Nederlands én Engels (en kinderen) vertrek ik richting downtown. Bij het desbetreffende overheidsgebouw trek ik een nummertje. Een afspraak maken is er niet bij en hoeveel loketten er open zijn is altijd een verrassing. De wachttijd kan dus elke dag en elk uur verschillen. Ik bereid de kinderen alvast voor op een ochtend vol ellende, maar ik gok en win. Ik ben de 3^e wachtende en neem plaats in de kille wachtruimte. Een dikke security agent kijkt me nors aan en overhandigt mij nog een aanvraagformulier dat direct ingevuld moet worden. De kinderen blijven maar even stil buiten zitten op de stoeprand met een zak pretzels. Binnen mag er namelijk niet gegeten, gedronken, gespeeld, gebeld, hard gepraat, gerend en gestoeid worden. Ook mag je je geweer en steekwapens niet meenemen, maar dat terzijde.
Snel ben ik aan de beurt en overhandig hem het aanvraagformulier, mijn paspoort en een vriendelijke glimlach. Na 10 minuten getik op zijn computer kijkt de meneer me aan en vraagt “Kim, whats your name?”. Snel volgt de 2^e serieuze vraag: of ik het formulier naar alle waarheid heb ingevuld. Ik bevestig met een volmondig “YES”. Dan zit het kruisverhoor erop en ontvang van de vriendelijke meneer een papier met de mededeling dat mijn sofi-nummer over 2 weken in mijn brievenbus ligt. Geen verdere vragen, geen opmerkingen, niet meer gegevens nodig uit mijn grote stapel en ik hoef niet meer terug te komen. Binnen 15 minuten sta ik, een gelukkig individu, buiten. De zak pretzels van de jongens is niet eens op. Nou, dat was een makkie!

Jaja dames: hier in California ben je geen “aanhangsel van”, niet de vrouw van en geen nobody, maar behoud je je meisjesnaam en krijg je een welverdiend papiertje met een persoonlijk nummer erop. Vervolgens kun je gewoon in aanmerking komen voor een werkvergunning, een rijbewijs, een telefoonabonnement, een lening en allerlei andere belangrijke zaken zoals een creditcard ;) ...........